داستان رویای هستی از بنان

غلامحسین بنان در اردیبهشت ۱۲۹۰ در تهران متولد شد. او تنها خواننده ایرانی است كه از دهه 20 تا دهه ۵۰ در زمینه موسیقی ملی ایران فعالیت داشت. او عضو شورای موسیقی رادیو، استاد آوازهنرستان موسیقی تهران و بنیان‌گذار انجمن موسیقی ایران بوده‌ است. پدرش كریم خان بنان الدوله نوری و مادرش دختر شاهزاده ركن‌الدوله (برادر ناصرالدین شاه) بود. از شش سالگی به خوانندگی و نوازندگی ارگ و پیانو پرداخت و در این راه از راهنمایی ‌های مادرش كه پیانو را بسیار خوب می‌نواخت بهره‌ها گرفت، اولین استاد او پدرش بود و دومین استاد، مرحوم میرزا طاهر ضیاء ذاكرین رثایی و سومین استادش مرحوم ناصر سیف بوده‌اند. از ماندگارترین ترانه‌ های بنان می‌توان به آهنگ آذربایجان در دستگاه شور، آمدی جانم به قربانت در مایه بوسلیك، الهه ناز در مایه دشتی، بهار دلنشین در آواز اصفهان، بوی جوی مولیان در آواز اصفهان، تصنیف توشه عمر در دستگاه همایون، یار رمیده، می ‌ناب، خاموش، مرا عاشقی شیدا در دستگاه سه گاه، من از روز ازل در دستگاه سه گاه ، نوای نی در آواز دشتی و سرود همیشه جاوید ای ایران در مایه دشتی اشاره كرد.
به تصریح همسرش، بنان بهترین اثر خود را «حالا چرا» و «كاروان» می‌دانست و می‌گفت: «كاروان را برای بعد از مرگم خوانده ام». اواخر عمر هم دلبستگی عجیبی به ترانه «رویای هستی» پیدا كرده بود تا آنجا كه با این آهنگ می‌گریست. غلامحسین بنان در ۸ اسفند ماه ۱۳۶۴، در بیمارستان ایرانمهر تهران درگذشت و بر خلاف وصیتش كه مایل بود در گورستان ظهیرالدوله به خاك سپرده شود، در دهم اسفند، در امام زاده طاهر كرج به خاك سپرده شد.